Αν θα θέλατε να συναντήσετε μια λαϊκή τραγουδίστρια με επιδερμίδα ρυζιού (Καίτη Ντάλη), την ελληνίδα Λόρι Άντερσον ή την κατ' άλλους θηλυκή εκδοχή τού Μάνου Χατζιδάκι στην μελωδικότητα (Λένα Πλάτωνος), έναν ήρωα της μεταμόρφωσης και της νύχτας (Θωμάς Κοροβίνης), ή μια συγγραφέα πολυσχιδών μυθιστορημάτων σαν πάνω σε χειροποίητη περγαμηνή (Ζυράννα Ζατέλη), τότε δεν θα είχατε παρά αν επισκεφθείτε τον Γιώργο Χρονά, μόνο και μόνο για να τοποθετήσει σωστά τον οφθαλμό σας πάνω στον μαγικό φανό της τέχνης του. Πολλοί λένε ότι ο Γιώργος Χρονάς απλώνει έναν υπερβολικά μεγάλο ορίζοντα πίσω από τα θέματά του, ότι η τέχνη του -τέχνη εν τέλει υπνωτιστού- διευρύνει την απόσταση ανάμεσα στον θεατή και στο αντικείμενο τόσο, ώστε η υγρασία ας πούμε ή η ομίχλη που επισκέπτεται συχνά το έργο του, να μην είναι πια η ομίχλη της Μίκρας ή η υγρασία του Βαρδάρη, αλλά μια ακόμα έξυπνη χωροθέτηση του απείρου, όπου το παλιό τραμ του Περάματος μέσω της οδού Μαντάμ Κιουρί μπορεί να συναντήσει τους λόφους τους αγαπημένου του Τουρίνου και η τραγουδίστρια Λιλή να περάσει μέσα απ' το κοινό τής κατάμεστης ταβέρνας για να κουβεντιάσει στα όρθια, στο διάλειμμα, με τους Velvet Underground. Πάντα μου πίστευα ότι τα σαββατόβραδα δεν είναι ένα καπρίτσιο των εργοδοτών και των μεγαλοβιομηχνάνων για να κρατήσουν ψηλά και με το αζημίωτο τον ήλιο στον ουρανό της νυχτερινής βάρδιας, μια τροπολογία της Βουλής για το εξασθενημένο κατά κεφαλήν εισόδημα, μια συμφωνία αντιτράστ για το αλκοόλ και τα προϊόντα καπνού. Άκαρπες ή κουραστικές, βιαστικές ή μακρόσυρτες, οι Πέμπτες και οι Παρασκευές εξαφανίζονται απ' το ημερολόγιο και πεθαίνουν ασυζητητί μόλις ο ήλιος αγγίξει τα βουνά πάνω απ' τον κόλπο της Ελευσίνας, μην περιμένοντας από κανένα μπαρ ή κάποιο αργοπορημένο φροντιστήριο αγγλικών να τις ζωντανέψει. Μοιάζοντας σ' αυτό πιο πολύ με τ' αεροπλάνα, που αν και πετάνε ψηλά, πάνω απ' τη σκόνη και τη γη, η γυαλιστερή τους άτρακτος με την πτώση του ήλιου γίνεται αόρατη, ένα με το πηχτό σκοτάδι, αντιληπτό μόνο απ'