Στα 1988, όταν συμπληρώνονταν εκατό χρόνια από τον θάνατο του Μπάυρον, το μεγάλο βρετανικό περιοδικό "Illustrated London News", θρηνούσε γιατί τό αγγλικό έθνος είχε πάψει πια να γοητεύεται από τη μορφή του μεγάλου ποιητή. Όμως, συνέχιζε το περιοδικό, "η ευγνωμοσύνη των Ελλήνων για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στη χώρα τους φαίνεται πως έζησε περισσότερο από την αγγλική εκτίμηση για τη συνεισφορά του στη λογοτεχνία μας". Πραγματικά, "η Ελλάς ευγνωμονούσα" θυμόταν και τότε τον Τζωρτζ Γκόρντον Μπάυρον, όπως τον θυμάται και σήμερα και θα τον θυμάται για πάντα. Κι όχι μόνο γιατί ξόδεψε την πενιχρή περιουσία του για τον αγώνα της ανεξαρτησίας της χώρας μας, αλλά και γιατί στα ποιήματά του ο αιώνια ρομαντικός, ο αιώνια Δονκιχώτης, ο αιώνια αδικημένος Έλληνας, βρίσκει πάντα κάτι από τον εαυτό του. Απέραντα εγωιστής, ο Μπάυρον δεν έπαψε ούτε στιγμή να επιδεικνύει την προσωπική του ζωή, τους έρωτές του, τα νόθα παιδιά του, το αιμομεικτικό του πάθος για την αδελφή του. Μα και τις φιλελεύθερες ιδέες του, που τον έφεραν αντιμέτωπο με όλους τους φίλους του όταν αγόρευε στη Βουλή των Λόρδων για τα δίκαια του εργάτη, όταν υποστήριξε τον Βοναπάρτη ή όταν κινούσε για την Ελλάδα, ν' αγωνιστεί για την απελευθέρωσή της. O Μπάυρον πέθανε στο Μεσολόγγι στα 36 του χρόνια. Στο λιγοστό αυτό διάστημα, ο ποιητής, ο εστέτ, ο τυχοδιώκτης, ο ταξιδευτής, ο ακάματος εραστής των γυναικών και του ωραίου, κατόρθωσε όχι μόνο να γράψει ποιήματα μοναδικά, όχι μόνο ν' αγωνιστεί και να πεθάνει για την Ελευθερία, αλλά και να αφήσει πίσω του οπαδούς. Ένα ολόκληρο κίνημα: τον Βυρωνισμό.