Γνωστός ως ο Βρετανός φιλόσοφος με την ισχυρότερη επιρροή στον 19ο αιώνα, ο Μιλ αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση ενός παιδιού θαύματος, που εξακολούθησε να είναι τέτοιο όλη του τη ζωή. Τριών ετών άρχισε να μαθαίνει αρχαία Ελληνικά και μέχρι τα οχτώ του είχε διαβάσει τους Μύθους του Αισώπου, την Ανάβαση του Ξενοφώντος και ολόκληρο τον Ηρόδοτο, ενώ ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στα Λατινικά. Κάτω από την εποπτεία και καθοδήγηση ενός προικισμένου, αλλά και αυστηρού πατέρα, του Τζέιμς Μιλ, προτού μπει στα δεκαπέντε είχε κλείσει έναν «κύκλο σπουδών», που περιέκλειαν όλο το αριστοτελικό έργο από το πρωτότυπο, αλλά και την ενδελεχή μελέτη των Άνταμ Σμιθ και Ντέιβιντ Ρικάρντο. Με ένα τέτοιο υπόβαθρο, αλλά και με τη σταθερή βοήθεια του πατέρα του, του Τζέρεμυ Μπένθαμ και του Φράνσις Πλέις, ο Μιλ κατάφερε να δημιουργήσει ένα πλούσιο σε προτάσεις και ιδέες έργο, στο οποίο ο κλασικός φιλελευθερισμός μπολιαζόταν με τα ισονομικά, φιλελεύθερα και φεμινιστικά ριζοσπαστικά στοιχεία, που ο ίδιος ο Μιλ εισήγαγε εμπλουτίζοντας τον βασικό κορμό. Η Αυτοβιογραφία του, ένα έργο που ξεκίνησε να γράφει στο τέλος της ζωής του, δεν αποτελεί απλώς μια σπάνια περίπτωση αυτοβιογραφίας φιλοσόφου. Αποτελεί μιαν ουσιαστική επισκόπηση, γλαφυρά αποτυπωμένης, μιας γεμάτης ζωής, ζωής στην οποία η βαθύτατη γνώση και παιδεία έρχεται να στοιχηθεί με τη σταθερή πεποίθηση ότι το καλό και το δίκαιο είναι αυτό που συντελεί στον μέγιστο βαθμό στο να κατακτηθεί η ανθρώπινη ευτυχία. Ευτυχία που μπορεί να ανθίσει μόνο κάτω από συνθήκες ουσιαστικής ελευθερίας του ατόμου.