Όταν εγώ, μαθητής λυκείου τότε, διέσχιζα τη Μεγάλη Οδό του Πέρα από το Τούνελ, το μικρό μετρό των τριών λεπτών, που ένωνε το Πέρα με το Γαλατά, προς το Ταξίμ, την κεντρική τότε πλατεία της Πόλης, άκουγα στο πέρασμα μου έξι γλώσσες ταυτόχρονα: τούρκικα, ελληνικά, αρμένικα, σεφαραδίτικα εβραϊκά, ιταλικά και γαλλικά. Στα αυτιά μου ηχούσε καθημερινά μια πανδαισία γλωσσών. Εμείς βλέπαμε, και εξακολουθούμε να βλέπουμε, την Πόλη και την Αλεξάνδρεια ως δύο από τα μεγάλα κέντρα του ελληνισμού- οι δύο πόλεις ήταν, ωστόσο, δύο κέντρα του κοσμοπολιτισμού που θα τα ζήλευαν πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις την ίδια εποχή. (Π. Μ.) Ο Πέτρος Μάρκαρης διάνοιξε αποφασιστικά την αστυνομική γραφή στην εποπτεία της λογοτεχνίας, της πολιτικής και της ιστορίας. Ο Χαρίτος, ο πληρεξούσιος του αρμενορωμιού συγγραφέα, δεν είναι μόνο ένας δαιμόνιος ανατόμος της περιρρέουσας βίας, αλλά κι ένας ιδιότυπος θυμόσοφος, περιπατητής και ευζωϊστής. Στο ανά χείρας βιβλίο, ο Μάρκαρης φυλλομετρά τις πίσω σελίδες της ζωής του, περνώντας το σελιδοδείκτη σε σπαρταριστές ενθυμήσεις, σε χαρακτηριστικές συνεργασίες (Θόδωρος Αγγελόπουλος), σε διαρκείς αναγνωστικές μαθητείες (Γκαίτε, Μπρεχτ), αλλά και στα αλλεπάλληλα μεταφραστικά ταξίδια των βιβλίων του ανά τον κόσμο. Ένας "κατ' εξακολούθηση" άνθρωπος της γραφής, του θεάτρου και του κινηματογράφου διασταυρώνει μοναδικά την εξομολόγηση με την περιπλάνηση, την ειρωνεία με την κριτική, τον κοσμοπολιτισμό με την ιθαγένεια.