Το βιβλίο της Ν. Ροδοπούλου είναι ένα αφηγηματικό παραλήρημα υπαρξιακής αναζήτησης που εξ αρχής συνδέεται σαφώς με το Έπος του Γκιλγκαμές, το πρώτο εκείνο αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το οποίο ανάγεται στην Ασσυρο-Βαβυλωνιακή φιλολογία. Ως εκ τούτου το έργο της Ροδοπούλου επικοινωνεί με τις ρίζες της ιστορίας του Λόγου, πηγή ζωής και θανάτου, τον προβάλλει στο σήμερα με ταυτόσημη αγωνία, ακυρώνοντας την απάτη της εφεύρεσης του χρόνου και αναδεικνύοντας τον αναλλοίωτα κοινό τόπο της ανησυχίας του ανθρώπινου πνεύματος για την εύρεση νοηματοδότησης της ύπαρξης.
«Σιωπώντας ανηφόρισα στα βουνά και ακολούθησα τα χρόνια. Όταν έφτασα στους αιώνες είδα από μακριά στην κατηφόρα κάτι να κατρακυλάει. Ήταν ένα μηδέν. Έτρεξα να το προλάβω. Έβαλα το κεφάλι μου μέσα. Νόμιζα ότι ίσως ήταν ένα πέρασμα…, στον χρόνο».
Στην σημερινή εποχή όπου ο λόγος υποβιβάζεται σε «εμπόρευμα» (Del Guidice) και καθημερινά μετασχηματίζεται σε μέσον «κατάχρησης», η Νίκη Ροδοπούλου τον χειρίζεται με σεβασμό, ως αμυντικό και επιθε