Ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας το 360 μ. Χ. από τις επαναστατημένες λεγεώνες της Γαλατίας, που τον λάτρευαν. Άνθρωπος με ταραγμένη παιδική ηλικία -τα μέλη της οικογένειάς του είχαν δολοφονηθεί- και σπουδές στην Αθήνα, ο νεαρός καίσαρας Ιουλιανός βρέθηκε ξαφνικά στη θέση εκείνου που μπορούσε, και έπρεπε, να καθορίσει το μέλλον της αυτοκρατορίας. Η βασιλεία του αποτέλεσε μια παρένθεση του παγανισμού εν μέσω του θριαμβεύοντος χριστιανισμού, εναντίον του οποίου ο «ελληνομαθημένος» και ρομαντικός Ιουλιανός τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του. Η ιστορία, αποδίδοντας σ' αυτόν την ιδιότητα του παραβάτη και του αποστάτη, παραγνωρίζει την πολιτική και κοινωνική δράση του ανθρώπου και δείχνει ότι η χριστιανική θρησκεία ήξερε να πολεμάει τους εχθρούς της. Στις επιστολές του Ιουλιανού, όμως, εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει τις αρετές του αυτοκράτορα, όπως την ευαισθησία του πνευματικού ανθρώπου, την αποφασιστικότητα ενός δυνατού χαρακτήρα, αλλά και μια σοβαρή προσπάθεια αναμόρφωσης της κοινωνίας. Τα παραπάνω καθιστούν αυτά τα κείμενα θελκτικό εντρύφημα, αλλά και αξιόλογη ιστορική πηγή. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)