«Έτσι ανταριασμένα κύλαγε η ζωή. Ο κόσμος έχασε τη ζωηράδα του, τα αντάρτικα τραγούδια του, το λαϊκό του θέατρο, που πριν έβλεπε κάθε τόσο στο μισοχώρι κάτω από το θεόρατο πλάτανο. Έχασε τα λαϊκά του δικαστήρια και κατάλαβε πόσο δίκαια ήταν και χωρίς έξοδα, σε σύγκριση μ’ εκείνα που ήξερε.
Τώρα όλα αναποδογυρίστηκαν. Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχούσε. Οι τίμιοι κι οι αγωνιστές διώκονταν. Τα καλύτερα παλικάρια του χωριού βασανίστηκαν και ρίχτηκαν στη φυλακή. Ο θάνατος κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια τους».
(αποσπάσματα από το βιβλίο)
Όταν η ιστορική αλήθεια βρίσκει σύμμαχο τη λογοτεχνική έκφραση, όταν οι βιωματικές αφηγήσεις συναντούν την πένα του συγγραφέα, η ιστορική πεζογραφία καταξιώνεται και προσφέρει μια ξεχωριστή αισθητική απόλαυση.
Ένα παιδί ενηλικιώνεται απότομα στην επαρχία, βιώνοντας τα πέτρινα μα και ηρωικά χρόνια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, της Κατοχής, του Εμφυλίου, της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Και αφηγείται με τρόπο αυθεντικό, ανεπιτήδευτο μα και φορτισμένο συνάμα όσα τα παιδικά και εφηβικά μάτια κατέ