"Από τη µέρα που γεννήθηκες πέθανα, Λιλή... Όλοι πεθάναµε, τίποτα δεν αφήνεις όρθιο! Να πεθάνεις να εξαφανιστείς!" "Σιγά µη σου κάνω τη χάρη να πεθάνω! Να πεθάνεις εσύ! Θες να φύγω; Πες, Φίλιππε, θες να φύγω;" Ποιος να του φύγει; Η Λιλή; Την έδιωχνε και την ίδια στιγµή γινόταν ένα µε το πάτωµα ικετεύοντας µην τον αφήσει... "Όχι, αγάπη µου, δεν το είπα! Δεν το είπα, τρελάθηκα, Λιλή, και δεν ξέρω τι λέω, αγάπη µου! Μη µ' αφήσεις, Λιλή, µη µ' αφήνεις µόνο! Δεν υπάρχω αν δεν είσαι εδώ!" Αγάπη και Έρωτας. Δυνάµεις που κινούν Ουρανό και Γη, ορίζουν Ζωή και Θάνατο, εξουσιάζουν Λογική και Τρέλα. Αναµέτρηση Σωστού και Λάθους. Αυτό ήταν το Μπλε, ένα ταξίδι στην Αγάπη και τον Έρωτα πέρα από τους Μύθους και τα Παραµύθια. Πώς µπαίνει, λοιπόν, η τελεία στις µεγάλες αγάπες και πώς, στους µεγάλους, έρωτες; Είναι κι εδώ διαφορετικές οι τελείες όσο είναι µεταξύ τους η αγάπη και ο έρωτας; Πώς γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να πεθαίνει δυο φορές; Πώς µπορεί να τολµά να σκοτωθεί για την τόσο γλυκιά και γαλήνια αγάπη και απλά να πεθάνει, για τον εκρηκτικό και παρανοϊκό έρωτα; Δεν θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο; Δεν θα περίµενε κανείς να πεθαίνει για την αγάπη και να τολµήσει να σκοτωθεί, για τον έρωτα; Υπάρχει διαφορά ανάµεσα στο σκοτώνοµαι και στο πεθαίνω; Υπάρχει... Είναι η διαφορά που υπάρχει µεταξύ της αγάπης και του έρωτα. Γιατί στο Μπλε, αυτό είναι ο έρωτας. Πιο πολύ κι από Αγάπη...