Η "Κενή διαθήκη", είναι κυρίως και πρωτίστως, ένα βιβλίο μοναχικό, ανεπίδεκτο επιπόλαιης ανάγνωσης, αραβούργημα-μοχθούργημα, το οποίο αιωρείται μεταξύ του μεγαλείου της ποίησης και του βοθροβυθού τού ανθρώπινου φροϋδικού υποσυνειδήτου. Χορογραφεί την χαρά της βακχείας, και αφαιρεί, γδέρνοντάς τα, τα φανταχτερά και, συνάμα, παραμορφωτικά φ κ ι α σ ί δ ι α του φαρισαϊσμού της θρησκοληψίας, της δολερής υποκρισίας "αδολοφίλων" και υποκριτών σεμνοτύφων. Η Κενή Διαθήκη, αρνούμενη όλες τις λογοτεχνικές "ετικέτες", συνθέτει, "εκ των αντιθέτων", την "καλλίστην αρμονίαν", η οποία, ως "αρμονία αφανής", είναι "φανεράς κρείσσων." (Ηράκλειτος) Είναι το δωρορόδον το αμάραντο της νεοελληνικής λογοτεχνίας. "Δοκός εν τω οφθαλμώ" ξινισμένων κριτών, οι οποίοι κρίνοντες, εξ ιδίας ευηθείας, "βλέπουν το ξυλάριον, το εν τω οφθαλμώ" του αλλοίου, του διαφορετικού απ' αυτούς, "την δε δοκόν, την εν τω οφθαλμώ των, δεν βλέπουν." Και ούτε εις, ούτε ένας, Διογένους φανός, να φαίνει αυτοίς, "εν τη σκοτία" αυτών. Η "Κενή διαθήκη" χρειάζεται "Δήλιο κολυμβητή", για να διαπλεύσει το τρικυμιώδες, μα τόσο αρμονικό, πέλαγος των λέξεών της. Χρειάζεται αναγνώστη-Μαγγελάνο, που θα την περιπλεύσει και θα θαυμάσει τους κόλπους και τα ακρωτήριά της. Τα όρη και τις χαράδρες της. Τα ορμητικά ποτάμια της και τις δροσερές πηγές της. Είναι δύσκολο, βέβηλο βιβλίο, η "Κενή Διαθήκη". Λεξοκατα-δικάζει, συνεχώς, τον αναγνώστη, να σχοινοβατεί, ανάμεσα στον χαόκοσμο των καινοφανών λέξεών της, και τον ωκεανό του ανεννόητου-νοητού των νοημάτων της, με την κατανόηση έτοιμη να προδοθεί, σε κάθε γραμμή, σε κάθε λέξη, αν ο αναγνώστης δεν προσέξει. Φίλιε αναγνώστη, αναγιγνώσκων την Κενή Διαθήκη, κράτα πάντα ανοικτά τα μάτια της ψυχής σου. Κράτα ορθάνοικτο τον ε γ ώ φ θ α λ μ ο του νου σου. Στην "Κενή διαθήκη" η γλώσσα, η λέξη, ούτε λέγει ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει και, συνειρμικά, σηματοδοτεί ομάδα ιδεών, αισθημάτων, αναμνήσεων, παρορμήσεων. Ένα σημείο, σύνθεμα σημαίνοντος και σημαινομένου, πολλά σήματα και σώματα