«Η φιλολογία [...] εκείνα κυρίως τα μνημεία της γλώσσης εξαίρει, τα οποία και παλαιούμενα διατηρούν την αξίαν των και δια την σύγχρονον πνευματικήν ζωήν. Είναι δε ταύτα εκείνα κυρίως τα έργα περί των οποίων δύναται να λεχθή, ότι είναι κάτοπτρα του όλου κόσμου, του κόσμου που περιβάλλει τον άνθρωπον έξω αυτού, και προ παντός του κόσμου που κλείει ο άνθρωπος μέσα εις τα στήθη του, του κόσμου των αξιών, των θρησκευτικών, των ηθικών, των αισθητικών αξιών, όλων ομού εις την αρμονίαν της μορφής και της τέχνης υποτεταγμένων. [...] Διότι τα δημιουργήματα της τέχνης έχουν τον χαρακτήρα της αιωνιότητος και του απολύτου και διαφεύγουν την κυριαρχίαν του νόμου της προόδου, όστις κρατεί εις την επιστήμην, την οικονομίαν. την τεχνικήν και άλλους κλάδους του πολιτισμού. [...] Ο κόσμος της φιλολογίας δεν είναι ο κόσμος της σχετικότητας και του εγχρόνου· είναι ο κόσμος, που ανήγειρε το ανθρώπινον πνεύμα υπεράνω του χάους της υπάρξεως, ο κόσμος της γνώσεως και της ελευθερίας, ο κόσμος της ιδέας.»