"Νάνι, το μωρό μου, το χιλιάκριβό μου, σώπασε όλη η φύση μην μου το ξυπνήσει..." σιγοτραγουδούσε η Μαρία χαϊδεύοντας τη φουσκωμένη της κοιλιά. "Εσένα δεν θα σε χάσω" σκεπτόταν πονώντας ακόμη για τον χαμό τού ενός από τα δίδυμα, που είχε αρχικά στην κοιλιά της. Κι έπλαθε όνειρα. Δεν ήξερε πως το παιδί της θα το 'χε μα και θα το 'ψαχνε πολύ καιρό. Ότι αυτό το παιδί θα άκουγε περισσότερο τη φωνή του Θεού από τη δική της. Ότι θα πονούσε τόσο πολύ. Ότι θα ξαναγεννιόταν, θα βελτιωνόταν, θα ταπεινωνόταν τόσο ώστε να μπορέσει να επικοινωνήσει επιτέλους με την ψυχή της, με το αυτιστικό παιδί της.