Το 2019 βρίσκει την ενότητα της Ορθοδοξίας στον έσχατο κίνδυνο. Τον Οκτώβριο του 2018 η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποφάσισε να δώσει την αυτοκεφαλία στους σχισματικούς Ορθοδόξους της Ουκρανίας, χωρίς τη συναίνεση του Πατριαρχείου της Μόσχας, υπό την δικαιοδοσία του οποίου ήταν η Εκκλησία της Ουκρανίας από το 1686, και χωρίς την έγκριση ουδεμιάς άλλης τοπικής Εκκλησίας. Μετά την ενέργεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου το Πατριαρχείο της Μόσχας προχώρησε μονομερώς στην με Αυτό διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας, που είναι η αρχή του σχίσματος. Η Εκκλησία της Ελλάδος και, εμμέσως, η Ελληνική Δημοκρατία, στο 2019 καλούνται να λάβουν θέση επί της απονομής αυτοκεφαλίας στους σχισματικούς της Ουκρανίας, όπου εμπλέκονται γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί και πολιτικές σκοπιμότητες. Η όποια απόφαση θα έχει επιπτώσεις στις σχέσεις της Ελλάδος με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ και της Ελλαδικής Εκκλησίας με τις άλλες Εκκλησίες, κυρίως με το Πατριαρχείο της Μόσχας ή/και το Οικουμενικό. Όμως το 2019 κληρονομεί από το 2018 και τις συνέπειες των πρά-ξεων των ηγητόρων της Εκκλησίας. Ο Αρχιεπίσκοπο; ήρθε σε συμφωνία με τον Αλ. Τσίπρα, βλαπτική στη ζωή των ιερέων και ζημιογόνα ως προς την εκκλησιαστική περιουσία. Παράλληλα έδειξε μιαν ακατανόητη αβελτηρία στο Μακεδονικό ζήτημα και δεν συμπαραστάθηκε στους 22 Ιεράρχες της Μακεδονίας μας. Εν όψει των κρίσιμων αυτών ζητημάτων, εκρίθη σκόπιμο να γραφεί η παρούσα εργασία, η οποία συνδυάζει την δημοσιογραφική έρευνα με την παρουσίαση στοιχείων από την σχετική ιστορική, εκκλησιαστική και γεωπολιτική μελέτη τόσο του ουκρανικού εκκλησιαστικού ζητήματος, όσο και της κατάστασης όλων των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών.