Η αισθητική θεωρία που διασχίζει το Σπαραγματικό Μανιφέστο της Μετα-μεταμοντερνικής Τέχνης της Πληγής, (όπως μοιραία περιλαμβάνει μια οντολογία των Αισθήσεων και του Ενστίκτου, σύμφυτη κάθε Αισθητικής), στηρίζεται στη φιλοσοφική θεωρία για την οντολογία της Πληγής (ως το Νέο Πρόσωπο του «Είναι» μετά τη μεταμοντερνικότητα), με τον τρόπο που αρθρώνεται στο φιλοσοφικό πόνημα Cogito Mortis: Από τον θάνατο του Υποκειμένου στο Υποκείμενο του Θανάτου (Εκδόσεις Νήσος, 2017), βασισμένο στη διδακτορική διατριβή του συγγραφέα. Συνεπώς, εμπλουτίζεται από τη φιλοσοφική θεωρία του Cogito Mortis και την εμπλουτίζει, εισάγοντας όμως σε αυτή και νέους όρους, με κυριότερο αυτόν της «Μεταστοιχειωτικής Αποστοιχείωσης», που μαζί με τις έννοιες του «Αρχι-Ενστίκτου», και της «Αρχι-Αίσθησης», όπως τέμνονται επάνω στις έννοιες του «Πόνου» και της «Κραυγής» αντίστοιχα, συγχωνευμένες επάνω στην πυρηνική έννοια της «Πληγής», θα τύχουν αναλυτικότερης διαπραγμάτευσης σε μελλοντικό φιλοσοφικό πόνημα, το οποίο, εκτός των άλλων, θα περιλαμβάνει ευρήματα όπως έχουν προκύψει και από την ψυχοοντοναλυτική κλινική πράξη του συγγραφέα. Το παρόν έργο υπογράφεται και από τα δυο του ονόματα, το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο «Ιάσονας Σίγμα» (που χρησιμοποιείται για τα αμιγώς καλλιτεχνικά του κείμενα) και το πραγματικό του όνομα «Δημήτρης Σδρόλιας», (που χρησιμοποιείται για τα επιστημονικά/φιλοσοφικά του κείμενα), λόγω του ιδιότυπου ιριδισμού του παρόντος πονήματος ανάμεσα στην Τέχνη και τη Φιλοσοφία.