Οι αντιομολογιακοί θεολόγοι, αυτοί που στη μελέτη ονομάζονται ορθοδοξίτες, χρησιμοποιούν καταχρηστικά τη χριστιανική διδασκαλία μόνο για να μιλήσουν περί αγάπης προς τον "άλλο", ειδωλοποιώντας, ωστόσο, την "αγάπη" μέσα στα κλειστά ανθρώπινα -οπωσδήποτε ανταλλακτικά της ψευδαγάπης- όρια. Τοιουτοτρόπως, δια της κενολόγου αγαποδοξίας τους, αντιστρατεύονται την οντολογία της ορθόδοξης πνευματικότητας που οικοδομείται πάνω στην πίστη της ταυτότητας του Χριστού με τον Θεό Λόγο και στην παραδοχή της Αειπαρθενίας της Θεοτόκου. Η Θεοτόκεια Αειπαρθενία υποτιμάται πλέον εμφανώς στο μεταπατερικό σύστημα του ηδονοδοξιτισμού. Σε αυτό το εξωθεολογικό σύστημα γίνεται αδιάφορος ο συγκεκριμένος "πλησίον" και γίνεται "αγαπητικός" ο αφηρημένος "άλλος", κάτι που αντίκειται στην ευαγγελική αλήθεια της θεουργούμενης και ανιδιοτελούς -όχι της ανταλλακτικής και ωφελιμιστικής- αγάπης. Συνεπώς, η σύγχρονη άποψη της ηδονοδοξίας έχει μπερδέψει εσκεμμένα σεξουαλικές ιδεολογίες και κοινωνιστικά συμπλέγματα με τη θεολογία, παραμερίζοντας την επιστημονική προοπτική του θεολογικού λόγου που ζητά σωτηριακές αποδείξεις. Ως εκ τούτου καταλήγει, αυτή η αντιθεολογική άποψη που απαξιώνει την Αειπαρθενία της Θεοτόκου, στην απαξίωση της ίδιας της θεολογίας ως επιστημονικού επιστητού και ως σημείου έμπιστης αναφοράς του ανθρώπου στον αγαποδότη Θεό. Δείχνεται να μη γνωρίζει, ούτε να ενδιαφέρεται να μάθει, μιας και πρόκειται για ιδεολογία που θέλει να αποδομήσει τη θεολογία, το βαθύτερο σωτηριολογικό πνεύμα της ορθόδοξης θεολογίας και ασκητικής της πνευματικότητας. Το πέρασμα τέτοιου τύπου δοξασιών στο εφαρμοζόμενο Νέο Μάθημα των Θρησκευτικών διδάσκει την παραφθορά της ανωτέρω ζώσας πνευματικότητας.