Αυτή ήταν πάντα η πόλη της αγωνίας - μιας αγωνίας για το σήμερα και για το αύριο. Περνώντας μέσα από τα παλιά καλντερίμια, όπου τα χόρτα φύτρωσαν σαν σε ανοιξιάτικο λιβάδι, μπορείς να αισθανθείς την αγωνία της πέτρας - της πέτρας που για αιώνες άντεξε στον καλπασμό των αλόγων και στη μανία των πυρκαγιών, και τώρα φοβάται το πράσινο βήμα και το τρυφερό χάδι του χόρτου που καλύπτει τα πάντα, την ιστορία, τις μνήμες, τα πέτρινα σκαλιστά σχέδια στις περήφανες αυλόπορτες. Δεν είναι ο χρόνος που σωριάζει τα κτίρια. Είναι το χόρτο ο προάγγελος του θανάτου. Τα κτίρια είναι όπως οι άνθρωποι. Πεθαίνουν όταν τα λησμονούμε. Σαν μοιραίοι μαχητές, οι όρθιες γωνίες των αρχοντικών σπιτιών αντιστέκονται με πείσμα τις σκαλιστές αυλόπορτες τις σφιχταγκαλιάζει ο κισσός, κι αυτές στηρίζονται πάνω του, για να μπορέσουν έτσι να κρατηθούν, να σταθούν στα πόδια τους. Φωτογραφίζω κάποιες από αυτές μέσα στη μάχη για επιβίωση, μέσα σε βαθιά σιγή, σ' έναν ανεξήγητο πόνο και στη θλίψη... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)