“Στη στεριά, τα κοράλλια προσφέρονταν για να διαμορφωθούν, εκτός από κοσμήματα και χάντρες ροζαρίου (κομπολογιού), σε κουμπιά: ένας νεωτερισμός, που ήδη είχε εμφανιστεί στην Ιταλία τον 13ο αιώνα. Μια άλλη νέα μόδα είχε κάμει να εξαφανιστεί ο προηγούμενος τύπος των φαρδιών βρακιών, που ήταν άλλοτε μακριά μέχρι τα γόνατα κι άλλοτε μέχρι τον αστράγαλο – ακριβώς όπως τα δικά μας πανταλόνια.
Στη θάλασσα, τον 13ο αιώνα εφευρέθηκε το περιστρεφόμενο τιμόνι, στημένο στην πρύμνη του πλοίου, αλλά και η πυξίδα ήταν αρχικά ένα μικρό κουτί από ξύλο πύξου (πυξαριού).
Και στα δύσκολα, δεν έφτανε που βροντούσε από τον ουρανό η οργή του αθάνατου Θεού, ήταν ανάγκη ο ανθρωπάκος (όταν η σκληρότητα συμμαχεί με την υπεροψία!) να βροντάει και από τη γη: η ανθρώπινη τρέλα μιμήθηκε τον αμίμητο κεραυνό […] με τις πόλεις του Μεσαίωνα, πάντοτε έτοιμες να κάμουν πόλεμο, η ανθρωπότητα έπρεπε να κάμει τους λογαριασμούς της με μια άλλη εφεύρεση, τρομερή, την πυρίτιδα, ένα μείγμα άνθρακα, νιτρικού άλατος και θείου.”
Αυτά τα σύντομα αποσπ