Μπορεί αλήθεια, να πάρει κανείς στα σοβαρά μια καλλιτεχνική έκφραση που στόχο της έχει την καταγραφή του γελοίου και που διαρκώς αναζητεί και κωδικοποιεί το κωμικό που εμπεριέχεται τόσο στα πρόσωπα, όσο και στα πράγματα της πολιτικής επικαιρότητας, και όχι μόνο; Πόσο μεγάλη σημασία και ποια θέση έχει καταλάβει η Ελληνική Πολιτική Γελοιογραφία στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου μετά από 160 χρόνια δημιουργικής παρουσίας; Μπορεί άραγε, αυτή η καυστικά κριτική καλλιτεχνική έκφραση που συνδυάζει την οπτική και ρηματική σάτιρα να αγγίξει -υπό κατάλληλες προϋποθέσεις- τα όρια της τέχνης; Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα που έδωσαν το εναρκτήριο, θα λέγαμε, λάκτισμα για την εκπόνηση της συγκεκριμένης έρευνας. Μια έρευνα του Αρίσταρχου Παπαδανιήλ για την ουσία της γελοιογραφίας, τη ζωή και το έργο Ελλήνων γελοιογράφων από τα μέσα του 19ου αιώνα έως τις μέρες μας. Ένα πολυτελές λεύκωμα 240 σελίδων που περιλαμβάνει 350 γελοιογραφίες (οι 74 έγχρωμες) από τις συλλογές της Βουλής των Ελλήνων, της Γενναδείου Βιβλιοθήκης, της Δημοτικής Πινακοθήκης Αθηνών, της Εθνικής Πινακοθήκης και Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτζου, του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α.) και του Ιδρύματος Προαγωγής Δημοσιογραφίας Αθανασίου Β. Μπότση καθώς και από τα προσωπικά αρχεία του σκιτσογράφου Σπύρου Ορνεράκη, του προέδρου του Ε.Λ.Ι.Α. Μάνου Χαριτάτου και του συγγραφέα. Περιέχεται ένθετα καρτ-ποστάλ (με τη σύνθεση του εξωφύλλου) και σελιδοδείκτης (με σκίτσο και τετράστιχα του συγγραφέα).