Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια η «Ερωτική τέχνη» («Ars Amatoria») του Οβιδίου (43 π.Χ.-17 μ.Χ.) αποτελεί ένα από τα ευπώλητα της κλασικής λατινικής λογοτεχνίας. Το έμμετρο αυτό εγχειρίδιο περιλαμβάνει 3 βιβλία ερωτικής κατήχησης. Στα δύο πρώτα ο Οβίδιος, προφέσορας του έρωτα, μοιράζει αφειδώς συμβουλές στους επίδοξους γόητες της Ρώμης. Στο τρίτο καλεί τις γυναίκες να ενισχύσουν το «σεξ απίλ» τους και να ασκηθούν στις κατάλληλες «στάσεις» – για χάρη των ανδρών. Το έργο χαρακτηρίζεται από δονχουανικό κυνισμό και σεσοφισμένη ηδυπάθεια, από αισθησιακή αμεσότητα και ειρωνική απόσταση, από λεπτές παρατηρήσεις για τη σεξουαλική ψυχολογία των δύο φύλων και κατάφωρη θεατρικότητα, από πυκνές ευφυολογικές εκλάμψεις και καταιγιστική λογοτεχνική παρωδία. Γοήτευσε, και συνεχίζει να γοητεύει, πολλούς, αλλά πρωτοκυκλοφόρησε σε μια περίοδο όπου ο Ρωμαίος «πλανητάρχης» Οκταβιανός Αύγουστος, ανεξάρτητα από το τι έκανε ο ίδιος στο «οβάλ γραφείο» του, πάσχιζε να ανατρέψει το κύμα του ευδαιμονισμού που κατέκλυζε την κοσμοκράτειρα και απειλούσε τις παραδοσιακές αξίες της. Η κυκλοφορία του έργου απαγορεύθηκε και ο συγγραφέας του, η πιο επιτυχημένη προενσάρκωση του Όσκαρ Ουάιλντ στη λογοτεχνία της Δύσης, στερήθηκε διά παντός τη θέρμη και την υπέρτατη ηδονή της ρωμαϊκής μητρόπολης. Αυτή είναι η πρώτη έμμετρη και χωρίς «ενάρετες» περικοπές απόδοση της «Ερωτικής τέχνης» στα ελληνικά. Προσφέρεται μαζί με ένα δοκίμιο όπου περιγράφονται περιεκτικά τα κοινωνικά και λογοτεχνικά συμφραζόμενα του οβιδιακού αυτού έργου και ανασκοπούνται ορισμένες από τις αντιλήψεις που καθορίζουν τη «σεξουλικότητα» (με την έννοια του Μισέλ Φουκό) όχι μόνο της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας αλλά και των νεότερων χρόνων.