"Γίναμε αμέσως φίλοι, εμείς οι ασύμπτωτοι φίλοι. Δηλαδή εγώ φυσιολογική γυναίκα κι εσύ αφύσικος άντρας, σύμφωνα τουλάχιστον με τους υποκριτικούς κανόνες του λεγόμενου πολιτισμού, εγώ ερωτευμένη με τη ζωή κι εσύ ερωτευμένος με τον θάνατο." (Οριάνα Φαλάτσι) Η σχέση ανάμεσα στην Οριάνα και στον Πιέρ Πάολο είναι από τις πλέον γοητευτικές και εκρηκτικές ιστορίες αγάπης-μίσους της λογοτεχνίας και των ηθών του ιταλικού εικοστού αιώνα. Συγγραφείς πρώτου μεγέθους, ανηλεείς μαχητές, πρόσωπα εγκωμιασμένα και μαζί λοιδορημένα από την κοινή γνώμη της εποχής, οι αντίρροπες προσωπικότητές τους δεν μπορούσαν παρά να διασταυρωθούν. Ίσως επειδή, σε αντίθεση με τους ιταλούς συναδέλφους τους, η Οριάνα και ο Πιέρ Πάολο κινούνται με ευχέρεια στο διεθνές πεδίο: αυτή χάρη στα ρεπορτάζ από τις πολεμικές ζώνες και σε μια σειρά από αλησμόνητες συνεντεύξεις με τους ισχυρούς της γης, αυτός προπάντων χάρη στον κινηματογράφο του που ενοχλεί, διχάζει και σκανδαλίζει τους ηθικολόγους όλου του κόσμου. Μεταξύ της δεκαετίας του εξήντα και των αρχών του εβδομήντα αυτοί οι δύο πρωταγωνιστές του πνευματικού στερεώματος συναντιούνται και συγκρούονται, αναζητιούνται και απωθούνται αμοιβαία: αυτή θαυμάζει και απεχθάνεται την ατιθάσευτη φύση του, αυτός λατρεύει και απαξιώνει το έντονο πάθος της. Αλλά ο θάνατος του Παζολίνι, η στυγερή δολοφονία που του αποσπά βίαια τη ζωή στις 2 Νοεμβρίου 1975, ωθεί την Οριάνα να ενισχύσει τον δεσμό με αυτόν τον άφιλο-φίλο που έφυγε πολύ νωρίς. Και το κάνει με τα μέσα που διαθέτει, τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Μετά από δική της παρότρυνση, το εβδομαδιαίο περιοδικό L'Europeo για το οποίο εργάζεται επιδίδεται σε μια αντι-έρευνα που διαψεύδει και ανατρέπει την εκδοχή που πρόσφεραν οι Αρχές και πιέζει τον μοναδικό ύποπτο: τον ανήλικο Πίνο Πελόζι ο οποίος -προκειμένου να καλύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους- άγαρμπα και ανοργάνωτα αυτοκατηγορήθηκε για τη δολοφονία. Το παρόν βιβλίο συλλέγει τις παρεμβάσεις της Φαλάτσι για την υπόθεση Παζολίνι όπως δημοσιεύτηκαν στο L'Eu