Στην Στέλλα η Νιν παίζει με το πρόσωπο στον καθρέφτη, με την πολλαπλή γοητευτική εικόνα της οθόνης, με το είδωλο του εαυτού, και το υποκείμενο, ανίκανο να υπερβεί την εσωτερική του σύγκρουση, αποκρυσταλλώνεται στη θέση της γυναίκας ερωτικού αντικειμένου.