Εδώ και καιρό, μια αμηχανία γίνεται αισθητή στον δημόσιο βίο. Οι κατηγορίες που είχαμε συνηθίσει δεν δείχνουν να αρκούν για να ερμηνευθούν οι σημερινές εμπειρίες, η δημόσια συζήτηση πορεύεται σε ανασφαλείς αναζητήσεις. Όλοι αναζητούν το νέο, που όμως δεν δείχνει πρόθυμο να εμφανισθεί. Μέχρι και για κενό νοήματος της πολιτικής γίνεται λόγος. Μια από τις γραμμές αναζήτησης, που έχει αναδυθεί με ιδιαίτερο δυναμισμό τα τελευταία χρόνια, είναι εκείνη που αποδίδει σε κεντρικό (ή, πάντως, σημαντικό) ρόλο την κοινωνία πολιτών. Όμως, τι είναι τελικά η κοινωνία πολιτών; Πού αρχίζει και που τελειώνει; Τι ρόλο έχει ή διεκδικεί; Από πού πηγάζει η νομιμοποίησή της -και η εκ μέρους της εκφορά λόγου στη δημόσια σκηνή; Στο "Κράτος και κοινωνία πολιτών" ο Αντώνης Μακρυδημήτρης ξεκινά από την ανατομία του ρόλου του κράτους, στις διάφορες προσεγγίσεις της πολιτικής που έχουν κυριαρχήσει: τόσο την ρυθμιστική/παρεμβατική ("σοσιαλιστική") όσο και την διαφοροποιητική/ανασυγκεντρωτική ("φιλελεύθερη"), που χρωμάτισαν τις πολιτικές συμπεριφορές και καταστάσεις τον αιώνα που πέρασε. Ύπατος ρυθμιστής των κοινωνικών φαινομένων το κράτος, ή απλώς μια από τις σφαίρες του κοινωνικού πράττειν; Αναδεικνύοντας τον θεμελιακό ρόλο της ελευθερίας, η προσέγγιση που δίδαξε ο εικοστός αιώνας επιτάσσει -ή πάντως συνιστά- να υπάρξει χώρος στη δημόσια σκηνή για τον δύσκολα προσδιοριζόμενο, όμως ζωντανό στην δράση, χώρο της κοινωνίας πολιτών. Που αποδεικνύεται ότι δεν αποτελεί καθόλου θεωρητικό δημιούργημα, αντίθετα αποτελεί διεκδίκηση ζωντάνιας και δυναμισμού των ελεύθερων κοινωνιών (ή των κοινωνιών που προσβλέπουν στην ελευθερία, που την διεκδικούν).