Η ζωή είναι γεμάτη από διλήμματα. Είναι επιλογή μας να διαλέξουμε την κατεύθυνση εκείνη που ικανοποιεί την ηθική μας διάσταση για να μπορέσουμε να έχουμε τη δική μας αυτοπραγμάτωση. Μάλιστα, το στοίχημα της συνύπαρξης και της ευθύνης με τον "άλλο" είναι ένα από τα ενδιαφέροντα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα το οποίο αναπτύσσεται σήμερα σε έναν άκεντρο κόσμο που επιζητά νέες αναφορές για την αναβίωση αξιών και αρχών, οι οποίες έχουν καταρρακωθεί μέσα από το κυνήγι του εφήμερου και της ατομικότητας. Η επιζητούμενη νέα ουτοπία χρειάζεται μια ισορροπία φύσης και ανθρώπου, αγωγής και οικονομίας, αισθητικής και κατασκευάσματος. Δεν μπορεί να κυριαρχεί ο πλήρης οικονομισμός σε απώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, του πολιτιστικού κεφαλαίου και της επάρκειας του περιβαλλοντικού αποτυπώματος. Είναι η στιγμή να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι οι κυρίαρχοι του ζωικού παιγνίου αλλά αποτελούν μέρος αυτού και της συνεχούς αειφόρου διαπραγμάτευσης. Κάθε δραστηριότητα πρέπει να προβάλλει την ανάγκη βιωσιμότητας, την αξιοβίωτη τάση αλλά και την αντίληψη της μετάβασης σε ένα μοντέλο ανάπτυξης με οικολογικές παραμέτρους. Ζητείται επειγόντως ένα νέο πρότυπο πορείας, φωτισμένο με μια ηθική των αρετών τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους συνανθρώπους μας, αλλά και για τη μητέρα φύση. Το ξέφωτο αυτό περνάει μέσα από την παιδεία και τη διαπαιδαγώγηση για τις πράξεις μας μέσα από έναν πολυμαθησιακό, πολυδομικό, πολυεπιστημονικό, οικολογικοποιημένο σχεδιασμό μελλοντικών βημάτων. Ακόμη και στο πεδίο του τουρισμού, η αειφόρος ανάπτυξη οφείλει να βρει αφετηρία σε ένα βάθεμα μεταξύ επιχειρηματικότητας, τεχνολογίας, διανόησης και οικολογίας για τη μετατροπή του τουρισμού σε τέχνη του ταξιδιού. Γιατί ο τουρισμός είναι αγωγός δημιουργίας πολιτισμού και αισθητικής για τον τόπο, και τον κάτοικο για τον φιλοξενούμενο. Είναι η οφειλόμενη προσφορά της χώρας μας στην παγκόσμια ποιοτική βιομηχανία της ψυχαγωγίας και της φιλοξενίας. Το ανά χείρας πόνημα προσπαθεί να συμβάλει στην προσέγγιση των η