Στο πρώτο της ποιητικό βιβλίο, "Και βέβαια τους φοβάμαι" (Περισπωμένη, 2020), η Κορίνα Καλούδη επιχειρεί να πλάσει ένα τοπίο χωρίς παραδεδεγμένες αλήθειες. Αντίθετα, ψάχνοντας και ανασύροντας κομμάτια της προσωπικής της εμπειρίας, θέλει πολύ να ξεφύγει από αυτές. Ο άνθρωπος που αντιστέκεται στη φθορά ίσως καταφέρει να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και να βρει τη γαλήνη. Η Κορίνα Καλούδη μοιάζει να μην ξέρει άλλον τρόπο να κατανοήσει τη ζωή και να εξηγήσει τον θάνατο, πέρα από αυτή την πεποίθηση, την οποία αρθρώνει με λόγο ευγενικό και ήσυχο.