«Ήρθε ο καιρός των ηττημένων
και των άλλων, των αμετανόητων.
‘’Ώρα να γυρίσεις σελίδα’’,
τους είπαν κάποτε,
μα κείνοι πετάξαν το βιβλίο μακριά
κι έσκισαν τη σελίδα
για να τυλίξουν την καρδιά τους.
Έτσι απόμειναν,
γυμνοί, με το τσαλακωμένο χαρτί
πάνω στο στήθος,
φυλαχτό και καταδίκη τους».
(απόσπασμα από το σπονδυλωτό ποίημα
«Βρόχος ισόβιος, ερωτικός‒VII: Αμνηστία»)
Όταν η νύχτα απλώνει το πέπλο της, οι πληγές που μάζεψαν οι καιροί αναζητούν γιατρικό στη θαλπωρή του ονείρου, οι πιο απόμακρες γωνιές του νου και της μνήμης τραντάζονται συθέμελα από το «βάρος της ελπίδας».
Πάνω σ’ αυτόν τον καμβά, ο βραβευμένος στους σημαντικότερους ποιητικούς διαγωνισμούς Πέτρος Βασιλάκος σκαλίζει την παρθενική του ποιητική συλλογή και συστήνεται αθόρυβα, μα και πειστικά. Τίποτα εξεζητημένο δε θα βρει κανείς εδώ: Δε γράφει για να ξεχωρίσει, μα για να σμίξει το στεναγμό του ανεκπλήρωτου με το πείσμα της προσδοκίας. Δεν έρχεται για να στήσει αλαζονικά το βάθρο του, μα για να δώσει φωνή στις μύχιες σκέψεις όσων δεν ξόρκισαν