Ο “Φευγόκεντρος” αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας-αφιέρωμα στον ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο. Ένας ανθρωπάκος -ο Φευγόκεντρος- από ένα παιχνίδι της μοίρας, βρίσκεται στην πλάτη του μυθικού Άτλαντα, που φέρνει το βάρος της Γης στους ώμους του. Απογοητευμένος, απηυδισμένος από την ανθρώπινη πορεία και την παραβίαση των νόμων της Φύσης και του Σύμπαντος σκέφτεται να δράσει άμεσα με απρόβλεπτες συνέπειες. Ο νεαρός παραμερίζοντας τον φόβο του, του μιλάει με θάρρος, με παρρησία, και ο Άτλας τού ανοίγει την ψυχή του. Του λέει ό,τι είδε και άκουσε κουβαλώντας τη Γη και τους ανθρώπους της ανά τους αιώνες. Η ισορροπία του κοσμικού γίγνεσθαι κινδυνεύει και απαιτεί ριζικές λύσεις σε όλα τα επίπεδα, αφού όλους μας εμπεριέχει. Ο Φευγόκεντρος τού προτείνει την εκτροπή, να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων. Όμως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα στην ανθρώπινη μοίρα; Στοχαστικός και βαθιά φιλοσοφημένος, ο ποιητής εκφράζει την αγωνία του για την ανθρώπινη πορεία. Εάν το πρώτο μέρος της τριλογίας είναι μια μύηση στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου, ο “Φευγόκεντρος” είναι η ανάταση, η θεώρηση της αλήθειας και της ανώτερης σκέψης. Και στην αλήθεια αχνοφέγγει για την ανθρωπότητα η ελπίδα. Και μπορεί κάθε αρχή να οδηγεί στο τέλος, ωστόσο το τέλος ευαγγελίζεται των πραγμάτων την απαρχή. [Ο λόγος του φαινομενικά απλός, αλλά ευθύβολος και άμεσος, γίνεται παραίνεση και σάλπισμα, που καλεί σε αφύπνιση της συνείδησης. Η τονική αρμονία, το χαρίεν ύφος και ο φυσικός κυματισμός της γλώσσας προσδίδει μια αμεσότητα και θεατρικότητα στο λόγο, όμοια με του δημοτικού τραγουδιού].