Άνοιξη 2008. Η επικείμενη πολλαπλή κατάρρευση της χώρας είναι πλέον προφανής. Για τις ανάγκες μιας ποιητικής ανασκαφής -και μιας απόφασης- αποσύρομαι στην ερειπωμένη εδώ και δεκαετίες Κρανιώνα της Καστοριάς, συντροφιά με τρεις στεφανωμένους από χώμα ποιητές: τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Χρήστο Μπράβο και τον Κώστα Θ. Ριζάκη, ο οποίος και γράφει τον στίχο "στεφανωμένος χώματα" (η Κρανιώνα, σημειωτέον, έγινε γνωστή για τα πλινθόκτιστα σπίτια της, τα οποία και λειτουργούν ως το κυρίως σκηνικό στο πρώτο μέρος της ταινίας, του Παντελή Βούλγαρη, οι Νύφες). Ετοιμάζομαι για μια ισόβια αποκόλληση από τη γήινη, μη αστική επαφή μου με τον κόσμο, και κινούμαι προς το γυμνό ρίξιμο στον ιστορικό-αστικό μας χρόνο. Προτού όμως υλοποιήσω αυτή την απόφαση, επιλέγω ένα εβδομαδιαίο διάλειμμα, την παραμονή μου σε ένα πλινθόκτιστο ερειπωμένο σπίτι στον ακατοίκητο αυτόν τόπο. Με σκοπό να καταγράψω τις εντυπώσεις και την όλη μου αίσθηση, στην μεταιχμιακή αυτή στιγμή και περίοδο, πριν το οριστικό πέρασμα στην λανθασμένη όχθη του σύγχρονου πολιτισμού μας. Έχω μαζί μου, πέρα από κονσέρβες, αναπτήρα, πιρούνι, κουβέρτες και νερό, τα εξής πολύτιμα: ένα χειρόγραφο ποίημα του M. Σαχτούρη ("Την αποκριά"), το Μετά τα μυθικά του X. Μπράβου με τους πίνακες του Χρόνη Μπότσογλου -του ζωγράφου της Νέκυιας-, την προσωπογραφία του Κ.Θ. Ριζάκη, καμωμένη από τον Γ.Δ. Στεφανάκι, και τέλος ποιήματα που έχω μεταφέρει με μολύβι σε ένα τετράδιο, συνοδευόμενα από δικά μου σχέδια και οδηγίες. Σχέδια σκοτεινά, κυρίως με μοβ, μαύρο και κόκκινο. Καρφιτσώνω ορισμένα από αυτά στα πλίνθινα ντουβάρια... (από το Επίμετρο του βιβλίου)