Γράμμα στον Rainer
Κατάλληλα όλα. Αν όχι, ασφαλώς αποκλείουμε το θυμικό μιας σταγόνας ακροπατώντας με αεράκι και ψεκάδα αρμύρας εκεί όπου διακρίνεται η ψυχή μας - νεράκι και πυρίκαυστον βλέμμα.
Οι κακοδαιμονίες ζητούν οξυγόνο. Συγγένειες που ελλοχεύουν: η πικράδα του Dunhill, αγριμόνια, του "συνειρμείτω" άτυπτα, μιαν κρυφίως εκ βαθέων εξομολόγηση, θαλασσάκια, στυφά όπως υπώρειες Ελικώνος, φυτά ολοένα δυς, τρέχοντα ύφαλα, η παιδική σου ηλικία: νομοθεσία των ήδη υπαρχόντων και τι; Ένα αυτί στα ψιθυριστά σου ύδατα.
Πάντοτε η τρικυμία που προκαλεί ένα ατελεύτητο των ακραιφνών γράμμα ονομάζει αυτό που σε κινεί, ένα κεράκι που τρεμοσβήνει και σε συγκινεί. Είναι αυτά που σιγά-σιγά ομολογούν ολίγα κατ' αφενός σύμφωνα αγγέλων. Έτσι είναι η ζωή.
Περικλείονται τα γεωμετρήματα όταν η Ποίηση επέτυχε να συμπυκνώσει την ακρίβεια των Φάρων με φρονήσεις εύφλεκτου "λοιπόν" σε ακατάληπτες καταγωγές Ομήρου, σημεία στον πεύκινο άνεμο, στερεά να στεγάζουν ολόκληρη τη ζωή σου.
Γι' αυτό ο Άνθρωπος φυλάγει τα πλέον ευκρινή άλση