«Η ίδια η θεματολογία του αριστοφανικού έργου –ο πόλεμος, η δημαγωγία, η πολεμοκαπηλία, ο φανφαρονισμός– και οι χαρακτήρες που παρουσιάζει το καθιστούν διαχρονικά επίκαιρο… Ο στόχος μιας κωμωδίας δεν είναι να δίνει μόνο ερεθίσματα για σκέψη, αλλά και γέλιο. Και χάρη στο λιμπρέτο του Παπαμάρκου και το στενό του δέσιμο με τη μουσική του Κυπουργού (και αντίστροφα), το γέλιο έρχεται αβίαστα στον σημερινό Έλληνα αναγνώστη, ακροατή και θεατή χωρίς να χρειάζεται επεξηγήσεις». Από την εισαγωγή του Άγγελου Χανιώτη Η Ειρήνη είναι από εκείνα τα έργα του Αριστοφάνη που διακρίνονται για την πολύπλοκη αρχιτεκτονική τους τόσο στη σύλληψη όσο και στην εκτέλεσή τους. Διαπλέκονται και συγκρούονται καλλιτεχνικά είδη όπως η λυρική και η επική ποίηση, οι διάφορες κατηγορίες του δράματος, πολιτικές και φιλοσοφικές τάσεις, γλωσσικά ιδιώματα που ορίζονται από την κοινωνική θέση, την ιδιοσυγκρασία και την παιδεία του ατόμου, το κοσμικό με το θρησκευτικό, το ανθρώπινο με το θεϊκό, αλλά κυρίως συγκρούεται η επαναστατική έκφραση της επι