Τα έργα του δεύτερου αυτού τόμου εμπνέονται από τους ελληνικούς μύθους της αρχαιότητας. Στο "Ηλέκτρα ή Η πτώση των προσωπείων" πραγματεύεται τις δυσδιάκριτες όψεις του δίπτυχου δικαιοσύνη / εκδίκηση. Απέδωσε δικαιοσύνη ο Ορέστης ή έγινε πατροκτόνος; Η μανία της Ηλέκτρας ήταν αποκλειστικά καρπός μιας εκδίκησης; Στην "Ηλέκτρα" τα αντίποινα των νεαρών Ατρειδών μετατρέπονται σε μια δια του παραλόγου απόδειξη για τη ματαιότητα της εκδίκησης. Στο "Μυστήριο της Άλκηστης", αντιθέτως τα καθιερωμένα θέματα της θυσίας και του ηρωισμού αναλύονται χωρίς λοξοδρομήματα και χωρίς ενστάσεις. "Σκοπός μου, όταν έγραφα το έργο, ήταν ν' ανανεώσω ευλαβικά έναν αρχαίο μύθο για να τον καταστήσω πιο άμεσα προσιτό, για ν' ανασύρω το παιχνίδι του θανάτου και της ανάστασης από αυτό που είναι στην πραγματικότητα ένα μυστήριο, δηλαδή ένα λειτουργικό δράμα". Ένα δράμα που κινείται γύρω από το τρίπτυχο έρωτας, θυσία και θάνατος. "Ο Μινώταυρος και το άντρο του, τα θύματα που έτρεχαν μόνα τους στο χαμό τους, ο Θησέας με τις καλές προθέσεις που έμεναν πάντα στα λόγια, ο Μίνως που έκλεινε το μάτι στο έγκλημα, κάτω από τη φωτεινή δέσμη των προβολέων του 1944 αποκτούσαν μια τρομακτική συμβολική δύναμη. Η περιπλάνηση του Θησέα στους δαιδάλους του Λαβύρινθου μου ξύπνησε την επιθυμία να περιγράψω την αλλόκοτη πορεία ενός ανθρώπου χαμένου μέσα στους μαιάνδρους του νου του". Το "Ποιος δεν έχει το Μινώταυρό του", είναι μια μικρή κωμωδία, ιερό ντιβερτισμάν σε δέκα σκηνές την αποκαλεί η Γιουρσενάρ, κάπου ανάμεσα στην όπερα και στην όπερα-μπούφα.