Κομψός, εστέτ, πομπώδης και αντισυμβατικός, ελληνολάτρης, εκπρόσωπος των ρευμάτων του Αισθητισμού και του Παρακμιακού Κινήματος, ο Όσκαρ Ουάιλντ ρουφούσε την κάθε στιγμή της ύπαρξής του μέχρι την ανάξια και ντροπιαστική τελική πτώση του. Στο πολιτικό δοκίμιό του, Η Ψυχή του Ανθρώπου στον Σοσιαλισμό, υποστήριξε ότι το πιο ευνοϊκό πολίτευμα για τους καλλιτέχνες είναι ο αναρχισμός. Καταφέρεται εναντίον της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, αποδέχεται τον Ιησού ως ατομικιστή, και διακηρύσσει πως «ο σωστός στόχος είναι να προσπαθήσουμε να ανοικοδομήσουμε την κοινωνία σε τέτοια βάση, ώστε η φτώχεια να καταστεί αδύνατη», με κύκνειο άσμα του το σπουδαίο όραμά του: «Ο νέος Ατομικισμός, για την υπηρεσία του οποίου λειτουργεί ο Σοσιαλισμός, είτε το θέλει είτε όχι, θα είναι μια τέλεια αρμονία. Θα είναι αυτό που οι Έλληνες αναζητούσαν, αλλά δεν μπόρεσαν να το πραγματώσουν εντελώς, παρά μόνο στο επίπεδο του Στοχασμού, επειδή είχαν και έτρεφαν δούλους. Θα είναι αυτό που η Αναγέννηση επεδίωξε, αλλά δεν μπόρεσε να το πραγματώσει εντελώς, παρά μόνο στην Τέχνη, επειδή είχε δούλους που λιμοκτονούσαν. Αυτός ο Ατομικισμός θα είναι πλήρης, και μέσω αυτού κάθε άνθρωπος θα φτάσει στην τελειότητά του. Ο νέος Ατομικισμός είναι ο νέος Ελληνισμός»