“Ο καπιταλισμός είδε τη γη όπως ένας ξένος στρατός μία κατακτημένη χώρα”.
Ο “αριστερός” (ή αριστερούλης) εμφανίζεται σήμερα ως καταπιεσμένος εαυτούλης, που του φταίνε όλοι οι άλλοι. Η ανασφαλής άμυνά του είναι ή εξιδανικευμένοι αγώνες του παρελθόντος ή ανεύθυνα όνειρα και οράματα του μέλλοντος. Κληρονομίες και ευσεβείς πόθοι.
Όπως ο νεοέλληνας με τους αρχαίους προγόνους.
Το παρόν στη ζωή είναι γεμάτο “αγανάχτηση” και καταγγελία. Απουσιάζει η Πολιτική, ως βέλτιστη διαχείριση του παρόντος, με ανοιχτή προοπτική σε γόνιμο μέλλον.
Υπερτονισμός της οικονομικής φτώχειας, αδιάφορη υποβάθμιση του γενικευμένου φαινομένου της διανοητικής και ηθικής κατάπτωσης.
Άφαντος ο “Πλαστουργός της νιάς ζωής”, ο Οδηγητής με το μαχαίρι του φωτισμένου νου, όπως τα παράστησε ο μπαρμπα-Κώστας Βάρναλης. Από τις “εγκυμοσύνες” της Ανάγκης προκύπτουν εκτρώματα.
Οι άνθρωποι της γενιάς μου, καθώς κάθε μέρα η ζωή μας λιγοστεύει, νιώθουμε “Τελευταίοι των Μοϊκανών”. Για άφεση των αμαρτιών μας, ας προσπαθήσει ο καθένας και η καθεμία μας