«Μεταξύ των σταθερών γεγονότων και τάσεων πού απαντώνται σε όλους τους πολιτικούς οργανισμούς, ένα είναι τόσο πρόδηλο ώστε να είναι φανερό και στο πιο επιπόλαιο μάτι. Σε όλες τις κοινωνίες -από τις κοινωνίες που είναι πολύ ισχνά ανεπτυγμένες και που έχουν φθάσει μόλις στις απαρχές του πολιτισμού έως τις πιο προηγμένες και ισχυρές κοινωνίες- εμφανίζονται δύο τάξεις ανθρώπων: μια τάξη που άρχει και μια τάξη που άρχεται. [...] Στην πρακτική ζωή όλοι μας γνωρίζουμε ότι στην δικιά μας χώρα, οποιαδήποτε κι αν αυτή είναι, η διεύθυνση των δημοσίων υποθέσεων βρίσκεται στα χέρια της μειονότητας σημαινόντων προσώπων, η οποία διεύθυνση γίνεται σεβαστή, εκουσίως ή ακουσίως, από την πλειονότητα. Γνωρίζουμε ότι το ίδιο πράγμα ισχύει και στις γειτονικές χώρες, και όντως θα μας ήταν πολύ δύσκολο να διανοηθούμε έναν πραγματικό κόσμο διαφορετικά οργανωμένο -έναν κόσμο στον όποιον όλοι οι άνθρωποι θα υπάγονταν απ' ευθείας σε ένα και μόνο πρόσωπο χωρίς σχέσεις ανωτερότητας ή υποταγής ή έναν κόσμο στον οποίον όλοι οι άνθρωποι θα σ