Το τεχνολογικοβιομηχανικό σύστημα είναι εξαιρετικά ανθεκτικό λόγω της λεγομένης «δημοκρατικής» δομής του και της επακόλουθης ευελιξίας του. [...] Σ' ένα «δημοκρατικό» σύστημα, όταν η κοινωνική ένταση και η αντίσταση αναπτυχθούν επικίνδυνα, το Σύστημα μπορεί να οπισθοχωρεί και να συμβιβάζεται, ούτως ώστε να επαναφέρει έτσι τις εντάσεις σε ένα «ασφαλές» επίπεδο. [...] Έτσι, το να χτυπάς το Σύστημα είναι σαν να χτυπάς ένα κομμάτι λάστιχο. Το χτύπημα με ένα σφυρί μπορεί να καταθρυμματίσει τον χυτοσίδηρο, επειδή ο χυτοσίδηρος είναι άκαμπτος και εύθρυπτος. Αν χτυπήσεις όμως ένα κομμάτι λάστιχο δεν θα του προκαλέσεις κάτι, επειδή είναι εύκαμπτο. Υποχωρεί μπροστά στο σφυρί και αμέσως αναπηδά μόλις ασκηθεί πάνω του η δύναμη του σφυριού. Το ίδιο συμβαίνει και με το «δημοκρατικό» βιομηχανικό σύστημα: υποχωρεί μπροστά στην διαμαρτυρία, τόσο ώστε η διαμαρτυρία να χάσει την δύναμη και την ορμή της. Οπότε, το Σύστημα ανακάμπτει. Έτσι αν θες να χτυπήσεις το Σύστημα εκεί που πονάει θα πρέπει να επιλέξεις ζητήματα για τα οποία